oddech pustych wspomnień

gdzieś tam, za powiekami, jakieś chłodne naleganie, coś jak szepty kłamstwa, że muszę więcej, czuć więcej, być więcej... a jednak jestem, nadal jestem i oddycham. hałasem myśli oddycham, oddycham marzeń ruiną, ale idę dalej, gdzieś dalej, chociaż boję się, że puste półki pamięci pękną i zaleją mnie, zatrują mnie nicością. zdrajczynią jestem przecież, oszustką i grzesznicą, a mimo wszystko tą, która wciąż żyje, wciąż oddycha. 

czasami mam wrażenie, że może jakoś go chroniłam (?) może coś poczuł, nie wiem, może domyślił się. przecież tak bardzo chcę, żeby ktoś to zobaczył, a jednocześnie nie chcę, żeby ktokolwiek widział (...) i tak docieram do momentu, kiedy wszystko znowu się wycisza, a ja zostaję sama z myślami, które są jak stare wyblakłe zdjęcia rodzinne, pełne dziecięcych uśmiechów i łez, rozsypujące się pod dotykiem czasu.

właściwie wszystko mogło się wydarzyć tylko po to, żebym dziś miała o czym nie pisać. tylko że każde nienapisane słowo i każdy niespełniony sen, po czasie krzyczą we mnie, tak jakby chciały przypomnieć, że istnieje coś więcej. może to nie do końca ból, a nawet jeśli, to przecież NIE TYLKO on, ale i nadzieja, bo ona, mimo wszystko, zawsze krzyczy we mnie głośniej, krzyczy bardziej.

do f.

dla tej, która udaje, że nie pamięta, że z czasem zapomniała, o co jej chodziło.

(...) rozpisują, oznaczają, przypinają gdzieś na ścianach, na lodówkach – post-it, mapa, lista, afirmacja, jak kiedyś te moje karteczki w krateczki, zastąpione z czasem czymś mniej fizycznym, bardziej wirtualnym, jak wszystko inne – pamiętniki, zeszyty – fizyczne wyznaczniki wirtualnymi się stały. // myśl pozytywnie, planuj, działaj. rób coś, cokolwiek, żeby nie zwariować.

właściwie wystarczy tylko, że nie uciekniesz. nie musisz przecież robić czegokolwiek, znaczenie ma to, czego nie zrobisz.

kolejny raz: przeszłość odzywa się, ludzie wracają. //realnie, wirtualnie, na każdym kroku. to dość nietypowe chyba, dziwne to jest.

bosze, jak mi brakuje tej specyficznej głupoty, i chyba głównie dla niej to wszystko, każdy wysiłek dla niej // lub dla WOLNOŚCI w TEJ właśnie GŁUPOCIE – tak jakby jedno było synonimem drugiego.

mój cel rozlał się na wszystko inne, i nie ma już granic, niczego poza nim.

za.słony

...i znowu stoję na skraju, tam gdzie ulica zapada się w błoto. nie to błoto, co wczoraj, nie to, co w snach, ale takie, które lepi się do palców, do myśli, do obrazu tego czym chciałam być, a nie byłam. byłam. albo jestem, lub (...) błoto puchnie jak żywe, jak oddech starego domu, jak klatka i schody, które pamiętają kroki moje zanim je zrobiłam. dom, który szepcze: choć i popatrz, Martuś, wróć! a ja stoję tu gdzie stoję, bo gdzie indziej (?) gdzie mam, qrwa, stać?! więc idę, nie idę, droga jest, ale jakby nie moja, jakby wybrana przez kogoś, kto znał mnie lepiej niż ja samą siebie znam. cegiełki, kamyczki, wszystko się rozpada, a ja układam, i na nowo układam, jakbym mogła poskładać siebie z tych kawałków, jak z potłuczonego lustra, co odbija nie mnie, tylko cień, który mówi: jesteś, jesteś, JESTEŚ! i po co to wszystko, jak ten krzyż, co go dźwigam – tak, ten wybrany, ten ukochany, ale czy mój? czy naprawdę mój? no qrwa, mój! – tak myślę, tak też mówię. tak bardzo mój, jakby ktoś mi go wcisnął w ręce, zanim zapytał czy chcę.

…a w oknie, tam, na końcu ulicy, gdzie czas się zwija i wraca do początku – jakiegoś praPOCZĄTKU, początku nieokreślonego, stoi ON. nie Bóg, nie Szatan, nie JEGO twarz, którą kiedyś bałam się zobaczyć, tylko coś, co patrzy i wie. wie, że kłamię, że udaję, i że piszę.

…i ten zapach, coś jak cola, jak kurz, papierosowy dym. zapach, który unosi się z podłogi pamiętającej każdy mój upadek, i z lustra pamiętającego każdy mój krzyk. te same ściany, okienne szyby, choć one może już inne, lecz kształt okien ten sam. kurz chyba tańczy, wraz z tym zapachem, może coli, może kawy, papierosowego dymu.

dialog, jakiś dialog. z kim? ze sobą? z NIM? z tym, co patrzy z okna? może z lustra? chyba mówi: zaufaj mi, proszę. – (nie) potrafię – odpowiadam. – no chodź, to tylko droga, to tylko być. i śmieje się, qrwa, śmieje, albo ja się śmieję, bo może ja, może on, a może śmiejemy się razem, bo to takie proste, takie głupie, takie prawdziwe. nie wiem, nie wiem, nadal nie wiem, ale idę, bo droga jest, bo musi być, bo inaczej to wszystko, ten kurz, ten krzyż, te kawałki lustra – to wszystko na nic.

może to koniec

albo nie ma końca

jest tylko błoto i kurz

********

(przeszłość odzywa się, ludzie wracają)

i po co

jak często zaczynam od nic. nic się nie zaczęło. nic się nie zmieniło. próby były. próby są. próby będą. wiadomo. wiadomo. ależ wiadomo. to tylko tak, żeby nie zwariować – kompletnie. "zwariować kompletnie" co to w ogóle znaczy (?) głupi tekst.

udawanie

że coś się jeszcze...

no

bo przecież trzeba

mieć jakiś cel

czuć jakiś sens 

i coś tam i jeszcze coś

jakieś dziwne uczucie kilka razy pojawiło się ostatnio, się stało, że w dziwnym stanie dziwne uczucie, coś na granicy przeczucia, jasnowidzenia nawet. nie do opisania słowami, jak to zazwyczaj bywa w przypadku tego co opisywać warto.

lub nie.

...i może jest coś więcej, o Boże.

później mijają godziny, i jeszcze godziny, i godziny kolejne, i człowiek nadal żyje, nadal z tym samym lękiem, tymi samymi błędami, od lat dźwiganymi niczym krzyż jakiś, nie jakiś właściwie, a swój osobisty, indywidualny, niepowtarzalny, wybrany, ukochany...

nie przez przypadek, albo przypadek właśnie, przez ten system biologiczny, co działa sam, tak po prostu, niezależnie od woli i (tylko że z tym też się nie zgadzam do końca, jak ze wszystkim innym, i ze wszystkim się zgadzam po części).

świadomość to błąd konstrukcyjny być może, albo nie że błąd, a przypadek.

********

tęsknię za (...) choć pewnie trochę inaczej niż inni tęsknią (za kimkolwiek i czymkolwiek). zawsze miałam wrażenie, że nie rozumiem tego słowa, albo nawet nie że nie rozumiem w sensie czysto pojęciowym, intelektualnym, ale że – no właśnie – nie czuję tego w ten sposób, w jaki rozumiem że inni czują. ja nie odczuwam tęsknoty, odczuwam tylko brak

********

nie wiem gdzie miałam dojść, nie wiem po co

i kto to wymyślił, albo... no nie, to ja wymyśliłam, ja dążyłam, i chyba nawet wiem gdzie, może też wiedziałam po co, bo kiedyś chyba wiedziałam, a później z czasem zapomniałam i z przyzwyczajenia, z wyuczonych, głęboko zakorzenionych schematów, dążyłam dalej do (...) i uznałam może, że gdzieś się dochodzi, że istnieją takie "dojścia" :) zwycięskie, dające szczęście niewyobrażalne, z samego takiego "że jestem tu" (nie kwestionuję że można, choć to sarkastyczne trochę, ja wiem, ale szanuję akurat wyjątkowo pewnych ludzi, lub pewne postawy, bo nie samych ludzi, a ludzkie postawy, tylko że nie rozwinę w tej chwili i nie znajdę odpowiednich słów, zresztą nie o tym chciałam). 

nikt nie mówi że nie można

ani że można po prostu nie

wszystko

wszystko bez znaczenia i wszystko coś znaczy. wszystko już było i wszystko będzie. wszystko nieprawda i wszystko prawda. wszystko prawda i wszystko nieprawda. nieprawda, prawda. nie, prawda. wszystko. 

konieczna cecha zmiany

KRYZYS.

nie chcę już, to nic nie daje. to dobrze że nie chcę, nie potrzebuję. z przyzwyczajenia poszłam do (...) tylko zaglądnęłam, zerknęłam, szukając wzrokiem tego czego nie chcę, czegokolwiek z... tak było wczoraj, tak było dzisiaj, i to samo uczucie: czegoś w rodzaju rezygnacji – że odpuszczam to sobie, a odpuszczam dlatego że na tyle mi źle, że nie widzę szans na to, aby TO miało cokolwiek naprawić. w cudzysłowie oczywiście "naprawić", bo że nie naprawia to niczego i że nigdy nie naprawiało, to jasne przecież od zawsze, ale że dawało jakiś rodzaj ulgi, wytchnienia, odpoczynku i resetu przede wszystkim, to inna sprawa. nowa-stara nadzieja, nowe-stare plany, nowe życie, które będzie kiedyś tam, do którego dojdziesz, jeśli dojdziesz, etc. no i nie ma tego już. nieważne stało się to, że pozwoliłam sobie na to, na co powinnam za dni ileś tam dopiero, nieważne że zbyt wcześnie, bo wszystko co w danej chwili pomaga, a szkodzi w stopniu mniejszym niź TO co szkodzi mi najbardziej, jest lepszym wyborem, zdecydowanie mniejszym złem, jak już kiedyś pisałam, od ZŁA (mojego) GŁÓWNEGO, zawsze więc powinno pierwszym wyborem być. jeszcze niedawno, tj. zazwyczaj, prawie zawsze, odreagowałabym to na co pozwoliłam sobie, nie pozwoliłabym sobie uznać że pozwalam, przejść nad tym do porządku dziennego, zaakceptować jako część "słusznej" drogi. musiałabym wrócić do ustawień fabrycznych ;D reset konieczny by był. nie czuję tego kompletnie, zbyt wiele straciłam, za bardzo się boję. nie ma sensu, naprawdę nie dostrzegam w tym sensu, możliwości samopomocy tym sposobem akurat. straciłam coś. coś. właściwie teraz czuję się bardzo dziwnie, to jest mieszanka wyjątkowo – jak na mnie wyjątkowo – DEPRESYJNEGO poczucia rezygnacji, poddania się, odpuszczenia i braku jakichkolwiek perspektyw, nadziei (?) że coś może mi pomóc, (tzn. pomóc w danej chwili, w formie odreagowania, poprawy stanu na już, teraz), a z drugiej strony to TO WŁAŚNIE daje mi jakieś nieokreślone poczucie... chyba zbliżone do wolności, bo odpuściłam sobie, o Boże, odpuściłam sobie!!! jest mi tak źle, że pozwoliłam sobie wyjść z więzienia własnych schematów, porzuciłam je, bo nie potrafiłam znaleźć żadnych plusów zastosowania tych samych mechanizmów, nie spodziewam się że zadziałają, a wręcz całą sobą czuję jak bardzo mi zagrażają, że mogą zabić mnie. nie jest to żadne wielkie odkrycie, niby mam świadomość tego od zawsze, ale z biegiem czasu coraz bardziej to czuję. w gruncie rzeczy z tego konkretnego stanu //kryzysu// depresji, beznadziei, zrodziła się jakaś dziwna forma NADZIEI właśnie. NOWEJ NADZIEI.

nie pierwszy raz doświadczam czegoś takiego, ale nie zdarzało się to też zbyt często – dwa lata temu ostatnio (kwiecień 2023). 

nie działa

nie resetuje qrwa nie tak jak trzeba nie tak jak wiadomo jak powinno nie da się planując jednak nie da się kontrolując to akurat gdyby się dało nie byłoby problemu przecież qrwa qrwa qrwa no niestety nie tak nie tędy droga *uj