fantazja

pomyślałam, że mogłabym zrobić coś wbrew sobie. sam fakt, że o tym wspominam zaprzeczeniem jest, zresztą wiadomo (nie rozpiszę się za bardzo w tej chwili). mam pozytywne nastawienie, mimo wszystko (przynajmniej dziś). znikam na jakiś czas.

cudowny czas

jejku, źle mi, po prostu. nie wiem co robić, nie mam kontroli nad własnym życiem, nad sobą. właściwie to wiem co robić, źle napisałam, tylko że mi się nie chce (?). o bosze, przecież to straszne jest, przerażające, żałosne, śmieszne i głupie, żeby sobie szkodzić bez powodu, tzn. z powodu takiego, że się człowiekowi nie chce nic innego. to jest tragedia, komediodramat to jest.

mam ochotę krzyczeć, rozwalić coś, zniszczyć, rzucić czymś, rozbić coś, zrobić krzywdę jakąś, sobie, komuś, cokolwiek. nie krzywdzę ludzi w sensie fizycznym, spokojnie – gdyby ktoś to przeczytał i uznał, że stanowię zagrożenie jakieś dla otoczenia, to nie, nie bardzo, poza szkodami psychicznymi nikt nie ucierpiał fizycznie w kontakcie ze mną, raczej nie. dla siebie też nie stanowię zagrożenia, w tym sensie przynajmniej, że nie mam skłonności samobójczych, poza tymi zachowaniami, które w gruncie rzeczy samobójstwem na raty są. nie wiem po co o tym piszę w ogóle. po prostu mi źle.

w tym roku ostatnia już

szansa

NIC POZA ODROCZENIEM PRZYJEMNOŚCI

nie miało to celu innego

motywacja: bo święta idą

przecież to, nie wiem czy chore, bo tak napisać chciałam, ale nietypowe na pewno. wydaje mi się, że dotyczy tylko nielicznych relacji, raczej specyficznych, określonych, tzn. dokładniej: dotyczy specyficznych relacji ze specyficznymi ludźmi. to osoby w gruncie rzeczy bardzo do siebie podobne, o określonych cechach, które zresztą rozpoznaję bez trudu. szczerze lubię (lub lubiłam) tylko garstkę ludzi, dosłownie na palcach jednej ręki policzyć ich można. mam dość wysokie, nie, to mało powiedziane, ja mam BARDZO wysokie standardy moralne. to chyba może być dziwne, albo śmieszne nawet dla wielu ludzi, którzy jakąś tam "przyjemność" mieli poznać mnie bliżej. w sumie to "poznać" też w cudzysłowie być powinno, a "bliżej" tym bardziej. znaczną część mojego życia w cudzysłowie by można było umieścić. zresztą lata temu R. (znowu! to faktycznie trochę śmieszne jest), tzn. lata temu mój bóg powiedział mi :) że to tożsamość uzależnienia, słabości, choroby (o czym wydaje mi się, że też gdzieś tutaj kiedyś wspominałam), że nie ma mnie w tym zupełnie, że to nie jestem JA. przypomniałam sobie dziś o tym po rozmowie z kimś (tak na marginesie – też z R. tyle że z innym :)) ... chciałam coś wyrazić i ciężko mi było ubrać to w słowa. najprościej to: po dłuższym czasie nieużywania "substancji różnych" zmienił się mój stosunek do wielu spraw, zmieniło się postrzeganie, myślenie, o zachowaniu nie wspominając (a jednak). to niby oczywiste, jasne dla każdego, że pod wpływem wszelkiego rodzaju środków psychoaktywnych człowiek się zmienia, tzn. że zmienia się percepcja, odbiór rzeczywistości, że zmienia się zachowanie jednostki, ale ja piszę o czymś więcej, o czymś bardziej stałym, o czymś głębszym jednak. nie chodzi mi o chwilową zmianę, w sensie "dzisiaj, gdy wytrzeźwiałem jestem inny niż wczoraj, gdy wypiłem za dużo na imprezie z kumplami" bo to są oczywiste oczywistości; mi chodzi o zmianę (nie jestem pewna czy to nie będzie zbyt duże słowo, ale użyję go mimo wszystko) osobowości, po dłuższym czasie zachowania trzeźwości (osoby uzależnionej, oczywiście). ja naprawdę myślę inaczej, czuję inaczej, inaczej postrzegam wiele rzeczy; zmieniły się moje priorytety, chyba nawet w jakimś stopniu marzenia (...) dalej w stronę bardzo narcystyczną to idzie – tzn. ten opis, uciąć go tutaj należy (w tej chwili)

***

właściwie to... niby dlaczego?

wydaje mi się też, że jestem dużo bardziej dojrzała, tzn. pod względem emocjonalnym; że to chyba nawet widać (?) w zachowaniu, w rozmowie, tak sądzę przynajmniej, zresztą usłyszałam od kilku osób komplementy tego typu, odnoszące się do dojrzałości, jakiejś mądrości. to miłe, tym bardziej, że to mądrość właśnie w ludziach ceniłam zawsze, nie inteligencję samą w sobie (mądrość jest wyższym stopniem inteligencji być może). nie przesadzając już: do prawdziwej życiowej MĄDROŚCI, czy dojrzałości tym bardziej, to mi zapewne jeszcze trochę, no ale... tak sobie teraz pomyślałam, że jakiś czas temu, ogólnie na przestrzeni kilku lat, gdy byłam w złym stanie psychicznym, emocjonalnym, jak i na 100% intelektualnym, bo przecież trudno być "pełnosprawnym" intelektualnie będąc pod wpływem (...) to ja w tym czasie od wielu ludzi słyszałam, że jestem inteligentna :) nie wiem w sumie czy z tymi ludźmi było coś nie tak (właściwie też prawda, że raczej było), czy może starali się być mili, przypodobać mi się jakoś, trudno mi to ocenić w tej chwili. jeśli na serio ktoś mnie wtedy odbierał jako osobę inteligentną, to ja... ja chyba teraz powinnam członkiem Mensy być. ok, narcystyczne to trochę, mówiłam.

z drugiej strony: nadal nie mogę powiedzieć, że udało mi się porzucić (...) jeszcze chwila, pewnie dłuższa nawet, mimo wszystko... dobra, STOP! tak w ogóle to nie radzę sobie z czymś, tzn. w ostatnich dniach, nie że ogólnie, bo ogólnie jest lepiej, znacznie lepiej (chyba). nie jest źle, będzie dobrze, chwilka! przerwy potrzebuję. no tak.

za.mało

nie wiem co 

nie wiem jak

nie wiem czym

nie wiem z kim

nie wiem gdzie

nie wiem

nie wiem

nie wiem

nie spodziewałam się porażki dziś

bo jeden dzień to za mało by zresetować się (?)

nie mogę przewidzieć niczego

nie mogę ufać sobie

nie mogę wierzyć

nie mogę się poddać (też)

odpuścić sobie

to wbrew pozorom niekoniecznie dobre jest 

tylko że wszystko inne jest bardziej złe

muszę tak

nie mogę inaczej

muszę iść

idę

(mój telefon uważa, że jestem w Gryfinie)

założenie

jestem prawie pewna, że nie powtórzy się to w czasie wyznaczonym, jestem prawie pewna, że powtórzy się po. nie powinno tak być, to oczywiste, tylko że nie bardzo wiem co z tym zrobić. nie chodzi o ten jednorazowy błąd, tzn. nie o ten teraz, bo on naprawdę jest jednorazowy w tej chwili, ale było ich tysiące wcześniej, tysiące jednorazowych błędów, jednorazowych dni. chociaż nie, to też nie to, nie samo sedno, nie w tym rzecz raczej – to już było, minęło, to przeszłość jest (jasne że beznadziejna i jasne, że jej żałuję, ale czasu nie cofnę przecież). chodzi o to dopuszczam w przyszłości, albo nawet nie że dopuszczam, ja z góry zakładam, że tak się prędzej czy później stanie, że tak się stać musi, mówię sobie przecież: jestem prawie pewna, że powtórzy się (z czego te "prawie" to chyba dla ozdoby). jasne, że się powtórzy, skoro sobie na własne życzenie, z pełną tego świadomością, w głowie koduję informację, że nie ma innego wyjścia, że inaczej być nie może. to jest bzdura, Martuś, kompletna bzdura. wyjścia to nie będzie faktycznie z takimi "afirmacjami" we łbie. usuń to jakoś, wywal to z głowy.

ja wiem co mi przeszkadza, co blokadą jest, no i nie bardzo widzę rozwiązanie w tej chwili. niby wiem też co by mi pomogło, co miałoby, lub mogłoby pomóc (to założenie raczej, wyobrażenie, wizja jakaś, bo nie do końca konkretny plan), ale na tą sferę życia wpływ mam niewielki, znikomy, przynajmniej dziś. to trochę tak, jakbym czekała na lepszy czas, że jeśli się stanie (...) nie no, w tym coś złego jest, jakiś błąd, złe założenie, złe marzenie może nawet, do przewartościowania to, ja wiem.

13.tylko.by

tak w ogóle to jest bardzo dobrze

jest znacznie lepiej niż się spodziewałam

nie spie*dol tego, PROSZĘ