jednak musiałam odpocząć. tylko że ja chciałam powiedzieć, że to nie jest jednoznacznie złe. tzn. jasne, że samo TO jest złe, ale niekoniecznie to, co się dzieje tak w ogóle. wytrzymałam długo, jak na mnie dość długo, od dłuższego czasu nie zdarzało mi się to zbyt często, to właściwie pierwszy tak długi czas, od dłuższego czasu. heh
nie no, serio, wiadomo o czym mowa, tzn. ja wiem przecież, a przecież piszę do siebie.
to chyba znaczy, że pomimo stresu motywacja jest silna.
no i pewnie, że mi się jeszcze zdarzy uciec nie raz. no może nie, że pewnie, ale bardzo prawdopodobnie, z lekkim przechyłem w stronę pewnie ;) tylko że nie powinnam sobie tego kodować w głowie.
KTOŚ napisał mi wczoraj:
"(...) klucz do wszystkich tajemnic tkwi w pozwoleniu sobie na bycie szalonym, na przetańczanie w deszczu łez długo zapomnianych marzeń, na odkrywaniu magii w każdym szaleństwie."
R. zrobił się bardziej... delikatny (?), nawet nie chodzi o to, że w stosunku do mnie, zresztą w stosunku do mnie nigdy nie był inny, ale chodzi mi o to, że tak po prostu, ogólnie – stał się delikatnym, subtelnym człowiekiem. chyba nigdy nie był aż tak, albo nie pamiętam, albo to ja jakoś źle go "czytałam", nie dostrzegałam wszystkiego. no nie wiem, ja raczej dobrze czytam ludzi. mimo wszystko trochę inaczej widzę go dziś. nie że lepiej, czy gorzej, po prostu inaczej. może ludzie łagodnieją "na starość" :) (chyba nawet ostatnio A. mówiła mi coś takiego).
tak na marginesie to ta "przerwa" jeszcze potrwa chwilę, ale bardzo krótką chwilę. kurcze no, musi trwać przez chwilę, inaczej nie potrafię.