o.p.k.

z reguły nie chcę ich wszystkich widywać, ale zauważyłam też coś, co chyba też regułą jest – prawie zawsze gdy już do jakichś spotkań dochodzi ja się w tym bardzo dobrze odnajduję. właściwie to powiedzieć mogę nawet, że w praktyce wszelkie takie "imprezy" poprawiają mi humor na jakiś czas. wszyscy ci ludzie – ci, z którymi kontaktu mieć nie chcę, lub w ostateczności, najrzadziej – z reguły cieszą się na mój widok, wszyscy lubią mnie. lubią mnie szczerze, to na pewno, to się czuje przecież. zresztą ja ogólnie jestem lubiana raczej. nie no, nie raczej – na pewno. niewielu ludzi nie lubi mnie. jeśli ktoś mnie kiedykolwiek nie lubił to raczej z powodu odbicia/odwzajemnienia tego co w stosunku do tej osoby wysyłałam ja. nigdy nikt mnie nie znielubił tak po prostu "sam z siebie" a przynajmniej sobie takiej sytuacji nie przypominam, ewentualnie nie wiem o tym, ale to mało prawdopodobne, jw. (sympatie wszelkie i antypatie są raczej łatwo wyczuwalne). 

no ale wracając do tego co dziś: tak więc "ucieszyłam" się widząc tych wszystkich ludzi, znajomych bliższych i dalszych, niektórych znajomych z widzenia jedynie, i nieznajomych zupełnie, to chyba nawet bez większego znaczenia, nie wiem. chociaż ten sentyment do ludzi których głównie z dzieciństwem kojarzę, jak L np. jak ją zobaczyłam to się uśmiechnęłam, na tyle szczerze na ile potrafię, ona na pewno się uśmiechnęła szczerze :) chyba zresztą pierwsza. L. zresztą ma w sobie ten sam urok co zawsze, jest urocza i śliczna pomimo wieku, niezależnie od wieku, pomyślałam sobie że pewnie będę taka na starość, lub że bym była może jeśli dożyję, i jeśli się emocjonalnie ogarnę bardziej, psychicznie. no może. coś miałyśmy wspólnego zawsze. przecież. przecież. zawsze. ja z L. (któż jej nie lubi? nie można chyba) podobnie jak z K. zawsze i przecież. ona w moich oczach, w mojej głowie, we wspomnieniach to nadal (...) no tak, może kiedyś. innym razem. mogłabym poświęcić jej więcej czasu. mogłabym, chociaż innym nie poświęciłam. wystarczy na dzisiaj, na teraz. muszę spać bo jutro. NO.

po.i.przed

się zadziało samo, tak po prostu na luzie podeszłam do tego, no może niezupełnie, a prawie. jak na mnie to dużo to prawie, to prawie to prawie że wolność jest. tzn. była. by była. byłaby gdyby nie ten (...) no wiadomo. może nie ten czas. może dlatego też to wszystko tak na luzie, bo to nie ten czas, więc i nie trzeba się starać. nie trzeba udawać, nie trzeba grać, zresztą przed kim bym miała. chciałam już pisać, że możliwe, że to mi pomogło nawet, chociaż to nieprawda, szukam prawdopodobnie czegoś by zapełnić lukę w racjonalizacji jakiejś, albo to nie to, to wyjaśnienie niekoniecznie akurat (...) ale to też bez sensu. chodzi mi o to, że nic poza nie ma znaczenia (dla mnie nie ma), że nic nie ma wpływu tak naprawdę, tzn. wszystko da się wytłumaczyć, znaleźć przyczyny, powody, tylko że to są te luki wypełniane czymś przez umysł, tak po prostu, aby coś tam upchnąć bo czegoś w historyjce brakuje. tak jakby trzeba było. sobie uświadomiłam że nie trzeba, że niekoniecznie należałoby doszukiwać się czegoś więcej, że jakiegoś głębszego sensu i że (...) no NIE, właśnie nie. prawdopodobnie to nic poza zwierzęcymi odruchami, nic więcej. 

jest lepiej, prawie dobrze, być może. no i myślę że nie ma przyczyny, tak samo zresztą jak nie było przyczyny tego źle. źle było bo trwałam w tym "źle" a im dłużej w tym trwałam, tym bardziej to trwanie przygnębiało mnie. nie ma przecież dla mnie nic poza (jak wyżej). 

przez to wszystko, tj. przez TO, a nie wszystko, bo "wszystko" sugeruje jakby było coś jeszcze, jakby na to "wszystko" się wiele rzeczy składało, a prawdopodobnie nie jest to zbyt złożone (tak na marginesie: kurcze Marta, to plus) i nic poza tym co oczywiste na to WSZYSTKO nie składa się. wracając... przez TO się boję, znowu się boję, ale to normalne przecież, tylko że (...) to też nieważne już, w tym sensie nieważne, że nie zmienię przeszłości, czasu nie cofnę już, nie ma więc sensu zadręczanie się myślami o tym co było, można jedynie starać się o (...). jest lepiej więc PORADZĘ SOBIE Z TYM, tj. ze wszystkim, bez wysiłku większego, jeśli (wiadomo). 

tak na marginesie: K. zostawił coś, nie wiem czy nie specjalnie.

bosze... jak ja tęskniłam za tym co za chwilę, już teraz prawie.

wiem dokładnie czego potrzebuję.

się uda.

DZIĘKUJĘ.

właściwie

DROGA

MIEJSCE

LUDZIE jako (do uzupełnienia z czasem)

DOM

PIENIĄDZE 

ZDROWIE 

ŻYCIE 

Moje ŻYCIE 

JA (!)

***

poza tym chcę psa

albo dwa 

nie do końca z powodu tego że

mam, może miałam, bo możliwe że to czas przeszły już, spore zahamowania przed pisaniem tu. chyba chodzi o pewnych ludzi, tzn o świadomość tego, że pewne osoby przeczytać to mogą, w związku z czym miałam blokadę przed opisywaniem swoich stanów emocjonalnych, tym bardziej tych, które z pewnymi osobami mogły wiązać się, tj. z pewnymi relacjami, czy... nieważne. zupełnie nieważne, bo to nie to dosłownie, to raczej obawa przed niezrozumieniem, niewłaściwą interpretacją tego o czym piszę, a o to nietrudno przecież. chodzi też o możliwość pomyłki – pomyłki w sensie takim, że jakiś człowiek odbiera osobiście coś, co w najmniejszym nawet stopniu jego nie dotyczy. z wieloma osobami przecież miałam kontakt w ostatnich miesiącach, ale z niewieloma takimi, które by dla mnie w jakikolwiek sposób liczyły się. nie chcę by jakiś ktoś pomyślał, że znaczy więcej niż znaczy. o bosze, jakie to narcystyczne (!) no ale jestem narcyzem i cierpię. popatrzcie na mnie, jak cierpię!!!* pomijając moje narcystyczne cierpienia i wracając do ludzi, o których nie mogłam pisać, albo przez których nie mogłam pisać, nic się nie zmieniło, to osoby które (...) jestem wyjątkowo stała w uczuciach, to jedyna zaleta moja.

zresztą ja chciałam też o rutynie, o schematach zachowań, rytuałach, nie wiem czy tu mogę Vaknina wstawić (?)

*naprawdę cierpię, ale nie potrafię się wczuć. 

nic nowego

przez chwilę nawet myślałam, że to może mieć znaczenie, że by mogło być z jakiegoś powodu ważne, wyjątkowe, no ale... to niemożliwe, jak zawsze, jak wszystko. wrócę do utartych ścieżek, schematów, podtruję się, zmęczę, by oczyszczenie jedyną słuszną drogą było, spełnieniem marzeń, celem samym w sobie. nie mam przecież żadnych innych celów, nigdy żadnego innego nie miałam i nigdy żadnego innego nie będzie. zadzwonię do mamy by nie martwiła się, posprzątam mieszkanie, umyję podłogę, meble, szklanki, siebie, na pewno kiedyś gdzieś o tym pisałam już, lata temu, pewnie lat kilkanaście. nie zmieniło się nic i prawdopodobnie nigdy się nie zmieni, od czasu do czasu przypomnę sobie tylko jak beznadziejne jest moje życie, z mojej winy, z mojej woli, że takim je sobie "uczyniłam" i z nudów chyba czynię, z braku jakichkolwiek uczuć, jakichkolwiek prawdziwych, poza szczerym smutkiem niekiedy, czasami, od którego zresztą też się szybko odetnę, nie ma problemu. powinnam być z siebie dumna, z tego jak wypracowane mam schematy radzenia sobie z całą tą beznadzieją, z bezsensem życia tak w ogóle. znam ludzi tkwiących w jakichś schizach, depresjach latami, u mnie stan obniżonego nastroju nie potrwa dłużej niż kilka dni, wiem przecież co zrobić by wrócić do SIEBIE. znajdę sobie z czasem jakąś nową fascynację być może, nawet ten smutek jest wtórny przecież, sobie obniżyłam poziom wszelkich neuroprzekaźników, to się naprawi do max dwóch dni.

szkoda

łatwiej jest, coraz łatwiej z każdym kolejnym razem, ale w tym przypadku to niekoniecznie plus. zapomniałam jak męczące być może (...) i pomyślałam, że to prawdopodobnie nigdy się nie zmieni, że w różnym czasie w różnym stopniu, ale jednak zawsze męczące będzie. tzn. można poszerzyć strefę komfortu, tylko że to, co strefa ta obejmie właściwie interesujące być przestaje. wydaje się więc, że celem najczęściej jest stres (?), tj. ekscytacja, pobudzenie emocjonalne, tylko że trwać to nie może (nie powinno) zbyt długo, bo... no? no co? no właśnie. /to niekoniecznie myślenie każdego "normalnego" człowieka, ale i nie do ogółu się miało odnosić/

mniej więcej tak

(do kogoś pisane pod koniec lutego)

Tak, ale tym razem to nie jest tak jak zawsze – to nie jest przerwa od netu, od ludzi czy coś takiego. Jak zauważyłeś pewnie pousuwałam wszystkie konta, nie ma już fifikse właściwie nigdzie, pomijając może jakieś nieliczne stare posty na forach które jeszcze zostały. Musiałam to zrobić, cały czas ta myśl wracała, że ja muszę ją uśmiercić, tą część tożsamości – mnie jako fifi – że to przeszłość jest i ja ją zostawić muszę by iść dalej, że moje życie naprawdę w jakimś stopniu się zmieniło i... po prostu tak symbolicznie – że ja muszę się od niej odciąć, że zamknąć jakiś etap życia, pozostawić za sobą już. Od dłuższego czasu ta myśl wracała, ale z powodu jakiegoś sentymentu, przywiązania, bo to w końcu 10 lat – byłam fifi przez ponad 10 lat, to była część mnie i pomimo wielu kłamstw gdzieś tam w różnych miejscach wypisywanych przez lata, ja się z tym nickiem utożsamiałam bardzo. No ale to koniec, fifi nie ma już, nie ma większości miejsc w których pisała, a te które są nie są mi bliskie już. Pomyślałam, że w sumie to, co zostało jako fifikse to już tylko miejsca przeze mnie tworzone, nie do końca nawet dla mnie ważne czy potrzebne mi. Miejsca na które wchodzę z powodu obsesji jakichś po prostu i z którymi nie czuję się właściwie jakoś szczególnie związana, jak chociażby konta fifi na Instagramie czy FB – te konta zresztą zamknęłam bez żadnego sentymentu (może trochę niektórych postów na IG szkoda, ale przecież ja te zdjęcia nadal gdzieś mam, nie muszę ich na IG oglądać, nie muszą ich oglądać też inni). Najbardziej szkoda mi było bloga i chyba tylko on w ostatnich tygodniach (?) powstrzymywał mnie przed fifi unicestwieniem :) ale... mimo wszystko w końcu zrobiłam to, usunęłam i bloga (screeny sobie zrobiłam bo to jednak TYYYLEEE LAT, w dodatku to było jednak dość osobiste, bardzo intymne, bardzo moje), ale nie żałuję tego. Ja to zrobić musiałam, ta myśl, potrzeba, wracała, to wręcz obsesja była. 

Tak więc to żaden "kryzys", żadna "ucieczka" czy żadna "przerwa" – ja po prostu nie jestem już fifi. Fifi nie ma i nie wróci już. To takie symboliczne pożegnanie jakiegoś (w sumie długiego) etapu życia, który już za mną chyba jest. Wszystko u mnie ok, to raczej krok naprzód. Musiałam to zrobić i tyle.

A w necie jestem, będę pewnie, ale... może pod innymi nickami (?), w miejscach też mi trudno powiedzieć jakich, zobaczymy. 

(...)

Gdybym teraz zmieniła nr to już praktycznie by tylko ode mnie zależało do kogo się odezwę i komu ten nr dam i czy w ogóle – wszystkie konta fifi pousuwałam więc poza telefonem większość ludzi nie ma już do mnie żadnego innego kontaktu. W necie mnie nie znajdą wszyscy "starzy" znajomi bo pod nickiem fifi mnie już nie ma, a jeśli założę jakieś nowe konta to pod innymi nickami. Mogłabym więc dla wielu ludzi zniknąć tak, że już nie mieliby możliwości znalezienia mnie.

No zobaczę jeszcze... ale też mnie to kusi, taka możliwość :)

*****

no dobra, minęły dwa miesiące (niecałe), dokładnie 18 lutego usunęłam wszystkie konta fifikse. przedwczoraj, 12 kwietnia pousuwałam wszystkie inne chwilowe wirtualne wcielenia moje, te, które przez te niecałe dwa miesiące powstały i wróciłam do fifi, jednak wróciłam. pomyślałam sobie, że to bez sensu przecież, bez sensu zupełnie, że pozbyłam się tego, co tworzyłam przez lata, tylko po to by pod jakąś inną nazwą to samo na nowo tworzyć. zresztą ja naprawdę miałam poczucie, że to nie jestem ja, że straciłam jakąś część siebie, że nigdy i nigdzie nie byłam tak szczera/prawdziwa jak fifi niekiedy, czasami, chociażby tu, i że mi strasznie czegoś brakuje – czegoś, czego tak szybko nie zbudowałabym jako ktoś gdzieś od nowa.

szczerze mówiąc to w jakimś stopniu brakowało mi też pewnych kontaktów, ludzi. ja mam ten problem, chociaż w sumie nie wiem czy to problem (to akurat chyba moją zaletą jest, zaletą by mogło być gdybym sobie inne sprawy w głowie poukładała), że w niewielkim stopniu do ludzi się przywiązuję i że trwa to bardzo długo, pisałam o tym wcześniej i tu – ja potrzebuję naprawdę bardzo dużo czasu, to jest zazwyczaj czas liczony w latach, bym mogła powiedzieć że ktoś w ogóle jakoś emocjonalnie w mojej głowie zapisał się, albo, jeśli dzieje się to szybciej, to ten ktoś musi być w moich oczach kimś naprawdę wyjątkowym, to są jednostki nieliczne, ludzie których spotykam może raz na kilka lat i ja tych wszystkich (no może nie wszystkich, ale większość) ludzi jako fifikse poznałam. 

przez ten czas gdy sobie pisałam w różnych miejscach (na FB) pod jakimiś innymi nickami, poznałam prawdopodobnie kilkadziesiąt osób, ale co z tego, skoro nikogo kto by dla mnie kimś ważnym się stał. co więcej, ja przez ten czas (chwilowej klinicznej śmierci fifi) rozmawiałam chyba z kilkunastoma (nowymi, obcymi) osobami, bo ot tak sobie dawałam numer każdemu kto się pytał, kto chciał, chyba wręcz oczekując, mając nadzieję, że poznam kogoś fajnego, czekając aż ktoś "się trafi" ... no ale niestety, u mnie ktoś taki się nie "trafia" co tydzień, co miesiąc, co dwa, ja potrzebuję ludzi bardzo specyficznych, o określonych cechach, wyjątkowych. rozmawiałam z tymi ludźmi, z tymi obojętnymi mi, z tymi którzy cech przeze mnie cenionych nie mają, a po kilku dniach przeglądajac historię połączeń nie miałam pojęcia kto jest kim, dosłownie się musiałam zastanawiać: co to za Jacek, co za Paweł, czy inny nie wiadomo kto, bo jeśli chodzi o imiona to też prawie żadnego nie zapamiętałam. 

nie jestem pewna do jakich kontaktów wrócę, mówię już teraz o kontaktach fifi, o tych dla mnie ważnych kiedyś, przez jakiś czas. to kilka osób w sumie, ale jednak. nie do każdego wracać mogę, nie do każdego powinnam, tak w ogóle to mam też zahamowania by po czasie do ludzi odzywać się, tłumaczyć się. boję się, wstydzę, nie wspominając już o tym że ja ogólnie uważam że bliższy kontakt ze mną każdemu bardziej szkodzi z czasem niż cokolwiek pozytywnego daje, przecież ze mną jest coś nie tak, nawet bardzo "nie tak" no ale... kurcze, potrzebuję ludzi w jakimś sensie "bliskich" mi, tych dla mnie ważnych, wyjątkowych, każdy potrzebuje, a mi wyjątkowo trudno jest takich znaleźć. dobra, pomijając na razie. właściwie to cokolwiek zrobię, nie zrobię, to jako fifi, ja nią jestem, być muszę, ja chcę być nią. 

tak w ogóle to najbardziej zależało mi na tym by odzyskać bloga, konta na FB czy IG mogę założyć nowe (co zresztą zrobiłam już), tam nie było w sumie niczego czego by nie można było umieścić drugi raz, chyba że jakieś prywatne rozmowy, komentarze, no ale trudno, mimo wszystko to strata niewielka w porównaniu do tego, co straciłabym gdyby nie udało się przywrócić tego co tu. prawdopodobnie nigdy i nigdzie czegoś tak osobistego, tak intymnego, w innym miejscu, od nowa nie stworzyłabym już. 

jeszcze dodać coś chciałam: ja mam świadomość tego, że to co najważniejsze nie zostało powiedziane, opisane tu, główne powody, motywacje, ale są one dla mnie jasne, tylko że... co nie znaczy oczywiście, że to, co zostało opisane bez znaczenia jest, ale że pewnie by można było to rozwinąć, dokładnie wyjaśnić skąd się co wzięło: dana emocja, myśl, potrzeba, działanie. no właśnie: tylko że :) nie, nie trzeba, spoko, wszystko jasne jest.

dzięki Bogu udało się i mogę nadal pisać jako fifi tu, kontynuując, naprawdę dziękuję.