związanie

Bardzo dużo czasu zajmuje mi polubienie kogoś, tzn ogólnie nawiązanie jakiejś więzi, u większości ludzi się to szybciej dzieje. Właściwie u większości to się dzieje zbyt szybko moim zdaniem. Ja nie potrafię poważnie traktować kogoś, kto wyskakuje z jakimiś uczuciami, silnymi emocjami, po jednym dniu znajomości. To jest strasznie niedojrzałe w moich oczach, choć i sama zbyt dojrzała nie jestem raczej, to jednak pod innym względem. Jak można otwierać się na kogoś po kilku godzinach rozmowy, dla mnie to niewyobrażalne jest, strasznie naiwne i głupie, zresztą to jest jedno i to samo. 

U mnie to są lata. Nie dni, tygodnie, nie miesiące, a LATA całe, bym ja mogła powiedzieć że ktoś w jakimś sensie dla mnie ważny się stał, że w ogóle w mojej głowie, że emocjonalnie jakoś, zapisał się. Poza tym są chyba jeszcze inne czynniki sprzyjające temu zapisowi, gdy one nie wystąpią, szansa zapisu zmniejsza się. Każdy człowiek ma jakieś potrzeby, które inni ludzie w różnym stopniu zaspokajają; jeśli dana relacja nie zaspokaja żadnych potrzeb danego człowieka, relacja ta się w głowie takiej osoby nie zakoduje jako ważna, to oczywiste przecież. Wychodzi na to, że moje potrzeby wyjątkowo trudno jest zaspokoić, albo że to innym bardzo niewiele do "szczęścia" potrzeba. 

Mimo wszystko są ludzie za którymi... tęsknię (?), których brakuje mi (chyba), którzy w mojej głowie zapisali się, ale to są jednostki nieliczne, czasami jednostki tworzące grupy, w sensie że kojarzone z określonym miejscem lub czasem, wtedy jednostka jawi się jako część danej grupy/czasu, co się wiąże z sentymentem na pewno; jest to jakiś rodzaj tęsknoty, związania.

PsychoCafe

przerasta mnie "muszę", przerasta mnie "mogę", przerasta mnie "chcę" ...

...i wszystko inne/pozostałe. życie. muszę jechać do urzędu - powinnam, nie chcę. nie potrafię się uwolnić, odpuścić, znaleźć rozwiązania, nie szukać, nie czekać. czekam. mogę 7 papierosów, a 6(?). chcę pisać, nie chcę, boję się, mam jakąś blokadę, przed czymś ... piszę na forum - chcę, nie chcę, nie mogę, nie powinnam; w przedpokoju, nie logując się, bo BLOK, bo to jeszcze nie pokój, jeszcze nie ja, bo anonimowo, prawie ja, niezupełnie, prawie; bo nie chcę tu być, nie chciałam, chcę, potrzebuję, podobnie w życiu, którego nie mam, ależ mam! (to już grzech). nie mogę spać, jeść, myśleć, czuć, pić nie mogę - mogę kawę, 2 × dziennie + wodę z cytryną, mogę Colę - nie piję; nie mogę alko, będę mogła, za kilka dni, będę mogła wszystko, pomijając to czego nie powinnam, czego się boję, że się stanie - tak jakby miało "się stać" samo przez się, bez udziału mnie, mojej woli. jestem bezwolną idiotką - siebie się boję.

mam jeden cel - znietrzeźwić się.

PC–4102

jednak blok

Coś ważnego być miało, właściwie już zostało napisane, nie zostało przedstawione. 

Nie wiem dlaczego czuję często, tzn. w chwilach takich jak ta chociażby, że robię coś złego, coś strasznego samej sobie. O tym gdzieś tutaj pisałam, lata temu, krótko, dosłownie jakby instrukcję czego nie robić sobie, czego nie przedstawiać... "nie sprzedawaj świętości, bogów, siebie; ekshibicjonizm boli". To jak grzech jakiś przeciw sobie, gwałt na jakichś wartościach, ale nie wiąże się to ze wstydem, bardziej z wyrzutami sumienia, może żalu jakiegoś w stosunku do samej siebie. Nie no, to jest dosłownie gwałt.

A mogłabym to samo przedstawić w innym czasie tylko bez szczerych emocji, odcinając się. Co więcej, ja to sobie zapisałam i to zrobię prawdopodobnie, jak już nie będę tego czuć, tej intymności, tego, że to cząstka mnie, wtedy to... 

męskie

wydaje mi się, że to jest oferta jakaś, coś, co powinno zaimponować np. mi jako kobiecie; zakładam więc, że dla większości kobiet to wszystko liczy się. raczej mnie to nudzi, po prostu w żaden sposób nie interesuje, bo niby z jakiego powodu by miało .. gdybym ja była "normalna" to może, tyle tylko że nie jestem, więc mi to wszystko na nic. no nic mi do tego, bo skoro ja siebie w typowej kobiecej roli nie widzę, to po co mi te wszystkie typowo (...) ajć! tzn. nie do końca nie działa na mnie męskość akurat, tylko że nie tego rodzaju "atrybuty" (powiedzmy) bo mi one do niczego nie są potrzebne, skoro ja nie szukam męża, kochanka, potencjalnego ojca moich dzieci, no ale... czego ja szukam (?!) to oczywiste przecież. to, z czym większość własną męskość utożsamia jest dla mnie zupełnie nieinteresujące, bezwartościowe. to się powtarza i jest to schemat, zazwyczaj p. lub s. nie zaspokaja to moich potrzeb żadnych.

gł

im więcej czuję, tym większy mam problem z przedstawieniem tego, z opisem, wyrazem. to nie powinno być aż tak trudne, to są emocje dość konkretne, określone, a jednak nie radzę sobie z tym zupełnie, zbyt to szczere, prawdziwe być może.

gdzieś na fb

fifi napisała:

Chyba bardzo siebie nie lubię i nie wiem czy kiedykolwiek uda mi się zmienić. Nie potrafię budować szczerych, głębokich relacji z ludźmi, bo nie potrafię w najmniejszym stopniu nawet otworzyć się, zaufać komuś, przedstawić siebie prawdziwej, cokolwiek to znaczy. W sumie nie wiem jaka jestem naprawdę, zawsze wiedziałam tylko jaka powinnam lub jaka chciałabym być. Właściwie wstydzę się siebie, znaczącej części życia swojego wstydzę się.

(a ludzie jej napisali miłe rzeczy, słowa, ojej, nie mogę przecież przedstawić tego, no i po co to. żartuję. to nawet śmieszne wydaje mi się, jeszcze przed chwilą się tam użalałam, podkreślając, że jednak nie. no bo nie. post mi się rzucił w oczy, który zachęcał do użalania się. przecież w tym nawet jakichś większych emocji nie było)

jedno zdanie jest z przeszłości, to jakiś sentyment jest - wspomnienie z tęsknotą za czymś, co dawniej miało znaczenie.

nie.mam.pomysłu.na

...to chyba żal, tak jakby, lub coś do żalu zbliżonego. myślę że coś podobnego bym czuła, gdybym pozwoliła sobie czuć, gdybym nie zagłuszyła tego (...) i gdybym nie uciekła przed. 

uznałam że za wcześnie, jak zawsze, bo zawsze za wcześnie było, ale to bez znaczenia bo i zawsze za wcześnie będzie. no i pomyślałam że musi być miejsce przecież, w którym czułabym się bezpiecznie, że nie mogę tak uciekać w nieskończoność, że przecież nie ucieknę przed sobą. 

pomijając ludzi dla mnie "ważnych", tych od których uciec mogę, są mniej ważni, od których nie mogę. śmieszne, że odreagowałam to, co stać się ma, co prawdopodobnie się stanie, a nie to, co się dzieje, bo przecież nie dzieje się nic. no nic się nie działo. ogólnie czuję się zmuszona do interakcji z rodziną. nawet nie że teraz, ale że święta za chwilę, i że A. przyjechała, że wypadałoby przecież nie być chorą choć raz. 

przytłaczają mnie pewne rzeczy, ludzie, sytuacje. nie czuję się zbyt zdrowa, ja muszę uciec czasami. uważam że jestem niebezpieczna głównie dla siebie, dla innych przy okazji jedynie. trzeba się naprawić, wypadałoby. tylko że nie ma człowieka przy którym mogłabym czuć się bezpiecznie, niekiedy nawet miejsca nie ma. nic nie ma. nic nie czuję w tej chwili.